 |
| Stories of Beijing |
พระราชวังฤดูร้อน "อี๋เหอหยวน" ประกอบด้วยทัศนียภาพเนินเขาและทะเลสาบ ได้รับการขึ้นทะเบียนให้เป็นมรดกโลกทางวัฒนธรรมภายใต้ชื่อ "พระราชวังฤดูร้อนและอุทยานในกรุงปักกิ่ง" ในปี 1998 จากองค์การยูเนสโก
พระราชวังฤดูร้อนอยู่ห่างจากพระราชวังต้องห้ามไปทางตะวันตกเฉียงเหนือประมาณ 8 กิโลกเมตร ครอบคลุมพื้นที่ราว 2.9 ตารางกิโลเมตร เริ่มสร้างในสมัยราชวงศ์จิน (บรรพบุรุษของชาวแมนจู) เมื่อมีการย้ายเมืองหลวงมายังกรุงปักกิ่ง
พระราชวังได้รับการบูรณะจนกลายเป็นอุทยานที่สวยงามในสมัยพระนางซูสีไทเฮาหลังจากที่ก่อนหน้านี้พระราชวังถูกทำลายเสียหายอย่างหนัก
การก่อสร้างพระราชวังนับรวมเวลาที่ใช้ราว 14 ปี งบประมาณมหาศาลที่ใช้นำมาจากงบกองทัพเรือจึงสร้างความไม่พอใจแก่เหล่าขุนนางรักชาติเป็นอย่างมาก
ในอาณาเขตพระราชวังมี "ทะเลสาบคุนหมิง" ทะเลสาบเทียมที่สร้างเลียนแบบทะเลสาบคุนหมิงในมณฑลยูนนาน โดยการใช้แรงงานขุดพื้นจนกลายเป็นทะเลสาบและนำดินที่ขุดไปถมเป็นเนินเขาอันเป็นที่ตั้งของตำหนัก
สิ่งก่อสร้างที่น่าสนใจของพระราชวังฤดูร้อน อาทิ "พระที่นั่งเหรินโซวเตี้ยน" สำหรับออกว่าราชการ "โรงงิ้วเต้อเหอหยวน" สำหรับสร้างความบันเทิง (ซูสีไทเฮาโปรดการแสดงงิ้ว) "สะพานโค้ง 17 ช่อง" ทอดข้ามทะเลสาบคุนหมิง
"ระเบียงฉางหลาง" ทางเดินทอดยาวหลายร้อยเมตรตกแต่งด้วยภาพวาดดูแล้วเพลินตาและ "ตำหนักหยิงไถ่" สถานที่กักขังฮ่องเต้กวางสูที่พยายามปฏิรูปประเทศโดยการยึดอำนาจคืนจากพระนางซูสีแต่ไม่สำเร็จ
