เสิ่นว่านซานพัฒนาธุรกิจจากการเกษตรสู่ผ้าไหมและใบชา (ตามด้วยอีกสารพัด) จนกลายเป็นพ่อค้าที่มั่งคั่งที่สุดในพื้นที่ทางตอนใต้ของแม่น้ำแยงซี เขาทำการค้าขายกับต่างชาติโดยใช้ประโยชน์จากเส้นทางน้ำในซูโจว เปลี่ยนโฉมเมืองซูโจวให้มีศักยภาพในการทำการค้า
เสิ่นว่านซานชอบสะสมที่ดินและคฤหาสน์ กล่าวกันว่าทรัพย์สินของเสิ่นว่านซานมีมากกว่าเงินหลวงทั้งแผ่นดินรวมกัน แม้ว่าจะร่ำรวยจนยากจะหาใครเทียบได้ แต่ประสบการณ์ความลำบากทำให้เขาเป็นคนจิตใจกว้างขวาง มักจะบริจาคทรัพย์สินเพื่อช่วยเหลือผู้ยากไร้
ในช่วงที่จักรพรรดิจูหยวนจางกำลังวางรากฐานสร้างราชวงศ์หมิง เขารู้สึกอิจฉาในความมั่งคั่งของเสิ่นว่านซานและหวั่นว่าเสิ่นว่านซานจะคิดก่อการกบฏ จูหยวนจางจึงรับสั่งให้เสิ่นว่านซานช่วยออกทุนในการสร้างเมืองหลวงแห่งใหม่ที่นครหนานจิง
ด้วยความใสซื่อและต้องการทำเพื่อบ้านเมือง เสิ่นว่านซานจึงบริจาคทรัพย์ก้อนโตช่วยสร้างเมืองหลวงจนสำเร็จ กล่าวกันว่าหนึ่งในสามส่วนของกำแพงเมืองหนานจิงสร้างด้วยเงินของเสิ่นว่านซาน ทว่าผลจากการสนับสนุนด้านการเงินอย่างดีของเสิ่นว่านซานกลับยิ่งสร้างความหวาดระแวงแก่จูหยวนจางยิ่งขึ้นไปอีก
เสิ่นว่านซานถูกเนรเทศไปใช้ชีวิตยังชายแดนมณฑลยูนนาน ทว่ายังคงมีผู้คนมากหน้าหลายตาเดินทางไปเยื่อมเยียนและค้นพบเส้นทางทำการค้าใหม่ๆ ภายหลังเสิ่นว่านซานสิ้นอายุขัย (บางส่วนเชื่อว่าเขาเป็นอมตะ) ผู้คนที่ศรัทธาในตัวเสิ่นว่านซานจึงยกย่องให้เขาเป็นเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่ง
